Laten we het maar even gezegd hebben: WE LEVEN NOG!!!

Nu dat uit de weg is...hier het verhaal van hoe we ons leven op het spel hebben gezet

Zoals ik al zei hadden we excursies geboekt. Vandaag was de eerste excursie aan de beurt, namelijk de jeep safari. We zouden om 09.00u opgehaald worden bij het hotel. Door wie of hoe moesten we maar zien. Wij zaten na het ontbijt netjes te wachten tot er iemand kwam. 09.05u niemand. 09.10u niemand. Nu dachten we, als er om 09.15u nog niemand is dan gaan we bellen, want dan zijn we mooi opgelicht...maar 09.14u kwam er een blauwe jeep aangesjeesd "jeep safari?" "ehm yes?" en instappen maar! Er was nog precies plek voor 2, naast de 4 Litouwse mensen en 3 engelse dames. Open jeep. Wie nog onze kleine jeep van de vorige keer kan herinneren, dat was deze, maar dan groter. Nou, we gaan het beleven.

Het was nog vroeg, maar de chauffeur (die Irshaad blijkbaar nog heeft herkend van de vorige keer) had er al gelijk zin in. Met een rotgang vlogen we door de straat en ik wist niet goed waar en hoe ik mij moest vasthouden. We reden als eerst naar een tankstation om daar met andere jeeps te verzamelen. Eenmaal daar bleker er ongeveer 6-8 andere jeeps te zijn waarmee we de bergen in gingen.

Nou moet ik eerst iets uitleggen. Toen we de excursie boekten, was de persoon die dit organiseerde erg enthousiast. Hij vertelde naar welke plekken we allemaal zouden gaan om mooie foto's te maken, oude huisjes en een moskee bezoek. "It's really fun!". Wat meneer er niet bij had vermeld is in hoeverre je je leven op het spel zet als je in zo een jeep stapt.

We gingen dus de bergen in. Bij vertrek vanaf het tankstation sprong onze "paparazzi van de dag", meneer Alijandro, (yeah right) achterop de wagen terwijl de jeep met een rotgang de bergen in vloog. Alijandro riep nog "oh my God!" en al sjeesend richting de bergen wist hij zich langs de wagen te manouvreren en voor, op de plek waar eigenlijk een dak hoort te zijn, te gaan zitten. Ik zei nog tegen Irshaad "hij spoort niet helemaal". Onze ADHD paparrazi was echt niet helemaal goed zijn hoofd, maar onze chauffeur. Zucht. Onze chauffeur was nog 10x gekker!!!!

Ik weet niet hoe die man alles wat op zijn pad kwam wist te ontwijken, met de snelheid die wij gingen. En ik weet ook niet hoe wij in hemelsnaam wisten te blijven zitten, maar sjonge jonge wat ging hij hard de berg op! Op een gegeven moment riep Alijandro "stand up stand up". Ik dacht nog..echt niet..maar als dan iedereen gaat staan en je niet iemands achterwerk in je gezicht wilt hebben, ga je dat toch maar doen. Yeah, not so great. De reden om op te staan was namelijk om te kunnen zien (en VOELEN) hoe we vrij letterlijk de dalen in doken. Ja. Dat was dus het moment dat ik begon te vrezen voor mijn leven. Hoe meneer paparazzi op de auto bleef zitten, vooraan....ik weet het niet hoor.

Als je van adrenaline, en vooral achtbanen houdt...dan moet je dit eens meemaken. Omhoog (1 km hoogte) en omlaag met een snelheid dat je dat eigenlijk niet zou moeten doen...gekkenwerk. Tussendoor nog af en toe off road. Vooruit en achteruit heuvels op en af. Je moet wel een sterke maag hebben!

Maar goed, we kwamen uiteindelijk op onze eerste foto stop, waar het uitzicht prachtig was en we hele mooie foto's hebben kunnen maken. Daarna reden we weer als gekken door naar de volgende stop, de moskee. We reden dan misschien als gekken, maar het uitzicht was adembenemend mooi. Bij de moskee mochten we nog even naar binnen. Alle vrouwen die mee waren hadden wel piercings of tatoeages en korte broeken aan. Dus ze kregen allemaal een lange rok en een hoofddoek. Ik met mijn lange broek en sjaal was al helemaal voorbereid, tot groot genoegen van onze gekke chauffeur. Nadat alle vrouwen waren omgedoopt tot Ayesha, konden we de moskee van binnen bewonderen. Prachtig hoe het eruit ziet.

Daarna gingen we door en hadden we nog een fotostop onderweg naar een huisje van 120 jaar oud. Elke fotostop die we hadden werd steeds mooier en mooier. Tegen deze tijd was het duidelijk dat onze chauffeur tevens onze reisleider was. Wij waren dus de leading en paparazzi auto. Het huisje van 120 jaar oud was op zich mooi om te zien, maar het was meer bedoeld als tussenstop om Turkse pannekoeken te eten, thee te drinken en een beetje entertainment mee te krijgen. En my oh my, wat een entertainment. Onze chauffer/reisleider werd dus ook nog entertainer. We lagen in een deuk om de spelletjes die hij deed. Uitleggen is lastig, ik zal proberen filmpjes te uploaden.

Nadat we hadden gegeten en gelachen gingen we weer door naar onze laatste stop. Maar dit ging gepaard met een heus watergevecht! We mochten flessen met water vullen en al rijdend naar de volgende fotostop hebben we met alle wagens een watergevecht gehouden die zo epic (en koud!) was! Onze chauffeur besloot onderweg ook dat het een goed idee was om niet achter het stuur te blijven zitten, maar naast de jeep te gaan rennen....ik heb er geen woorden voor, haha.

De laatste stop was bij de Dimcay rivier. Hier was een kleine waterval en natuurlijke zwembad. Hier kregen we ook lunch en was er mogelijkheid om te zwemmen. Het eten was ontzettend lekker (vis!) en het water was erg verkoelend. Wij hebben niet gezwommen, maar even met de voeten in het water was al voldoende om helemaal af te koelen. Het water was koud!!!!!

Hiermee kwam onze jeep safari rond 15.00u tot een eind. De enthousiasme van de man van het excursie bureau was niet zomaar. We wisten niet wat we moesten verwachten, maar dit hadden we niet verwacht. Het was doodeng, maar wel ontzettend leuk! Zeker een aanrader

En als je dit wilt doen, maar niet zo extreem...er was ook een auto bij die lekker rustig achter ons aan reed

Belangrijkste is, we leven nog! En we hebben het echt leuk gehad.

Op naar morgen voor de volgende excursie!

Irshaad en Tanisha